Muhtemelen, çocuklara yönelik küfürlü tiradların mutlu bir son yarattığı FX'in becerikli Chris Addison tarafından kaleme alınmış komedi dizisi hakkında çok şey söylüyor, ancak muhtemelen ensefalitinden ölen Luke (George Wakeman) ile karşılaştırıldığında, bazı küfürler küçük bir mesele. Luke'un hızla kötüleşen sağlığı, Paul'ü kendinden nefret eden bir sarmalda bıraktı ve Berlin'den çılgınca bir Müttefik'i (Daisy Haggard) çağırdı, akıllı, iyi gözlemlenen bir şov olarak "No Cure: Part 2" nin saatli saatiydi. ebeveynlik hakkında keder konusunda akıllı, iyi gözlemlenen bir kişi oldu. Martin Freeman ve Daisy Haggard, Luke'un durumunun travmasını ve onu inandırıcı bir hamlıkla kaybetmenin korkunç potansiyelini sattılar ve Paul'ün ebeveynleri Jackie (Joanna Bacon) ve Jim (Alun Armstrong), destekleyici ve uzak arasındaki doğru notu buldular - bir denge her zaman tutmuş gibi görünüyorlar ve bu belki de Paul'ün ebeveyn kaygılarını ve patlamalarını açıklıyor. Ancak Breeders Episode 10, şovun geri kalanı gibi, mükemmel olmamakla uzlaşmak üzereydi; eş, ebeveyn, çocuk veya her neyse. “No Cure: Part 2” bir kez daha Luke'un Paul ve Ally'nin hayatlarına gelişine, büyümesinin onları şekillendirmeye nasıl yardımcı olduğuna geri dönüşler yerleştirdi; Artık orada olmama ihtimalinin onları parçalamakla nasıl tehdit ettiğiyle yan yana duran bu, yalnızca yutması en kolay cılız hayranlık değil, bir dizi farklı duygu olarak ebeveynliğin etkili bir portresiydi. Paul ve Ally'nin eksiklikleri Breeders'ı her zaman bir arada tutmuştur . Ancak Luke'a ve birbirlerine olan sevgileri ve uzlaşmaya, orada olmaya istekli olmaları, ailelerini nasıl sevdiğimizi, kimi veya neden sevdiğimizi değil, kendi günlük hayatımızı tanımladığımız gibi bağlar. Breeders , on bölümlük ilk sezonu boyunca, ilişkilerin kusurlu gerçeklerini ve onları her zaman tehdit eden sıradan sorumlulukları ve rutinleri örnekledi. Her zaman zekiceydi ama her zaman doğruydu. Son iki bölüm daha karanlık, daha duygusal bir alana girmiş olabilir, ancak bu temel dürüstlüğü asla kaybetmediler. Bazen duymamız gereken tek şey mükemmel olmamıza gerek olmadığıdır.